Бағдарламасы бойынша жарық көрді бейілхан е. МӘЖНҮнтал. өлеңдер, әңгімелер/ Е. Бейілхан

Ербол БЕЙІЛХАН
34
...Тым ерте қайтты тырналар,
Тым ерте келді қара күз!
Мен жайлы өлмес жыр жазар,
Сен, есен жүрші, дара қыз!..

35
МӘЖНҮНТАЛ
КҮЗДЕН КӨКТЕМ   
ІЗДЕП ЖҮРЕМ...
Күзден Көктем іздеп жүрем, Қыстан Жаз!
Бұлт үркітіп, мамырлайды ұшқан Қаз.
Түн келгенде аспан жақтан үркектеп,
Мұң жұлдызым жүрегімде қыстайды аз.
Жұлдыз үркер, дауысынан байғыздың,
Хатын күтем, түн жамылып Ай қыздың.
Жесірдей боп шашын жайып қара түн,
Аңқыма есіп жантаяды жалбыз мұң!
Жалбыз мұңым, жан серігім, қастерлім,
Сен ой салып, қара сөзден таспа өрдім.
Сарғаймайтын жапырағы ең жанымның,
Кеше сенің жанарыңнан жас көрдім...
Жазды күтіп жүргенімде күзімнен,
Мұңайтады тырна ізі түзілген.
Ұршық алып шуда бұлттан жіп есіп,
Жалғаудамын арманымды үзілген.
Түн жалайды жүргегімнің тыртығын,
Бөрі мұңым, айға созды тұмсығын.
Жерінсе де, сағынатын сен бар деп,
Көңілімнің жамап қоям жыртығын...

Ербол БЕЙІЛХАН
36
ИТ ӨМІРДІҢ СЫРТ БЕЙНЕСІ 
СҰЛУ-АҚ!..
Арғымық – уақыт, ер-тұрманы сайлаулы,
Тоғыз қабат үзеңгіде аяғым.
Заман – желі, ғұмыр – құлын  байлаулы,
Жылқы – мінез, еске түспе баяғым?!..
Көңіл – дөнен қарамайды ой-қырға,
Асау жылдар ауыздықпен алысып.
...Өмір – теңіз , пенде – қайық  айдында,
Сағым сәттер бара жатыр жарысып.
Күн – сәуірік,  айғыр – Айға  таланған,
Жылқышымыз қуалаған құрық ап...
Кербестідей құйрық-жалы таралған,
Ит өмірдің сырт бейнесі сұлу-ақ!..

37
МӘЖНҮНТАЛ
ТҮНГІ ӨЛЕҢ...
Түнгі өлеңім, ақырғы дем секілді,
Тілдеседі тылсыммен.
Терезеден Ай қарайды кекілді,
Жанарына нұр сіңген.
Түн дегенім – түнек  емес, жұлдызды,
Жамырайды самала.
Күтті жүрек! 
                Жұлдыз сынды бір қызды,
Жетер ме, ол бағама!?
Бақтың іші, «Мың бір түнгі»  ертегі,
Көлеңкелер тілдескен.
Тау - жоталар ертегіге елтеді,
Жайдақ атқа мінгескен.
Күздің түні – күрең  құлын төбелі,
Құлдыраңдап барады.
Түсі ауған, күрең сайға көделі,
Шөптің жасы тамады.
Түн – кәделі, сөз – несібе, олжамды,
Қанжығаға байландым.
Қараңғы да ұстаймын деп «арманды»,
Тағы бір түн алдандым...     
                                             22.09.2011 ж.

Ербол БЕЙІЛХАН
38
АНАМНЫҢ ТІЛЕУІ
Мейрамбек Беспаевқа
Әуелеп, босамаған жырдан көгі,
Құлпырып ән тыңдайды қырман, белі.
Боз таңды бозторғай боп түре-тұғын,
Бұлбұлы Алты Алаштың – Мейрамбегі!
Жусанның гүлдегенде айыр басы,
Ырысқа балап еді ауылдасы.
Аққу боп қалықтаған гәкку үнге,
Мұң шақты қанша мойыл қарындасы.
Ғашық боп туған жұрттың ерменіне,
Ою сап бабалардың өрнегіне.
Тарихтың жон арқасы шымырлайды,
Төгілтіп пернелерді тергеніңде!
Жанына жақын шығар қобыз үні,
Термеңнен естіледі - Абыз үні.
Қимайтын күрең күзді еске салар,
Әншінің қаз дауысты – қоңыр үні.
Сыр қосып, ақ қайынның сыбырына,
Бұлақтың бас  қоятын тұнығына.
Түлкі алған ақиықтай әуелеп кеп,
Қонды әнші – Алатаудың тұғырына.

39
МӘЖНҮНТАЛ
Соққанмен уақыттың дауыл, сыны,
Арда емген: 
Бұл Мейрамбек – дәуір шыңы!
«Жез таңдай, күміс көмей» қарағымның,
Қайырылмай жүрсе екен, қауырсыны!
Ән төгіп, қаласы мен даласына,
Ем берген жүректердің жарасына.
Жаратқан, Жаппар Ием, ғұмыр сыйла,
Дүлдүлі – Алты Алаштың баласына!
                                              

Ербол БЕЙІЛХАН
40
ҮЗЕҢГІМ, КЕТПЕ ҮЗІЛІП...
Түнімнің бәрі – кінәлі,
Күнімнің бәрі – салауат!
Жүректің дерті – мұң әлі,
Өмірдің сырты – ғаламат!..
Түнімнің бәрі – мазасыз,
Күнімнің бәрі – әрекет!
Жүректі қалай жазасыз,
Қаптаған жерде пәлекет!..
Ұлт жайлы менде ойланам,
Саусаққа батты оймағым.
Шаттығым аздау тойлаған,
Болады қашан ойдағым?..
Жазымды кетті, Күз іліп,
Құлазып қалдым күзеуде...
Үзеңгім кетпе үзіліп,
Жарамай табан тіреуге...
Тоқсан толғақты тілімді,
Қағады қоғам тобықтан.
«Қараша қара құлыңды»,
Қаратпа, билік жабықтан!?..
Басылмай қалды өксігім,
Басыма бақыт қонғанда.

41
МӘЖНҮНТАЛ
Не болмақ, ертең өскінім,
Тарамы тоқсан жолдарда?..
Ұлт сөзін сөйлер «ұлылар»,
Жағымпаз, жантық, жасқанды.
...Алаш ойлының Күні бар,
Күтеміз бұлтсыз аспанды...
                                         

Ербол БЕЙІЛХАН
42
КҮЗ –ЕГІЗІМ...
Бұрын күнім батпайтын қой баққанда,
Қой баққанда қиялда ой жатқанда,
Қараңғыны індетіп сай–салаға,
Шаңырақты күлімдеп Ай жапқанда...
Қәзір күнім сағымдай зуылдайды,
Шегіртке – өмір, мазамды ап шырылдайды.
Шідерінен үріккен асау уақыт,
Құр–құрласам артына бұрылмайды!..
Өкініш көп... өксік жоқ, Көңілімде,
Өлең балқыр – ой теңіз көрігімде.
Қош–қош айтып, сергелдең сері күнге,
Күзді құштым, жазымнан жерідім де...
Күз – Егізім, кісінеп мені іздеген,
Бейіт – пейіш бет бұрдым көне ізбенен...
Сен бір дәруіш – сағынып мені іздеген,
Мен диуана – адасып ел іздеген... 

43
МӘЖНҮНТАЛ
КҮЗ
Тағы да қарсы алам ба, мынау күздi,
Аспанның жиегiнде тырау жүздi.
Аққудай мезгiлiмен қонып, ұшар,
Жазбенен қоштасамын шырай жүздi.
Көбесi сұр аспанның сөгiледi,
Күз мiнiп, күрең тайын тебiнедi.
Арқаның кұнан желi кiсiнесе,
Жапырақтың жүрегi езiлдедi.
Уакыт – көнген  кашан еркiмiзге,
Канша күздi жазды Алла, еншiмiзге?..
Қайткан құстың шер толы қобыз үнi,
Дерт қосар жүректегi дертiмiзге.
Осы өлең – сағынышты  жүрек үнi,
Қасыма күрең күз кеп түнегелi.
Хат жазып канатына үлгергенше,
Тырналар биiк көктi тiле бердi...
Әттең!..
                                    

Ербол БЕЙІЛХАН
44
ҚҰДАША – КҮЗ
Күздiң түнi қою аппақ тұманды,
Қалың тұман адастырма қыранды!?
Қобы тартқан, төрт аяғын тағалап,
Күреңтөбел тұлпар мiндiм, тұмарлы.
Есiк алды топ шеңгелдi, қараған,
Құдаша – күз  сары шашын тараған.
Уақытқа жастығымды тонатып,
Жолаушымын таппас жоғын қараған?..
Балалықтың қалды сонда сiлемi,
Мен, Алтайды сағынамын үнемi!
Тауға қарап кiсiнейдi жер тарпып,
Күз мiнгiзген сағыныштың күреңi...
Құдаша – күз  аялдашы қасыма, 
Қарасаңшы, жанарыма, жасыма?..
Қол ұстасып сен екеумiз бiр күнi, 
Шығар ма едiк,  Бесбоғданың басына.
Бура бұлттар  – Бесбоғдадан өргенде, 
Күреңтөбел, Ақбоз болар кермемде... 
Жанарымның жапырағы сарғайып,
Сағыныштар тамшылайды кеудемде...

45
МӘЖНҮНТАЛ
                                          
КӨЛЕҢКЕЛЕР...
Асқақ – іңір  мұң арқалап келеді,
Көлбеңдейді көлеңке!
«Көлеңкелер»  түнге сіңіп өледі,
Өлмейтің тек Өлең ше!..
Көлеңкелер, көлеңкеге сенеді,
Мансап, мақтан күн үшін.
«Көлеңке ғой,  көлеңкенің көлемі»
Көрген күні құрысын!
Көлеңкелер, көлеңкеден қорқады,
Күн көзінен жасқанып.
Көлеңкелер көлбең-көлбең жортады,
Бір күніне мастанып...
Керуен – тарих таусылмайтын парақты,
Өлшенді Ақ, Қараң.
Мақтаменен бауыздайтын талантты,
Көлеңкеден сақтанам!

Ербол БЕЙІЛХАН
46
АЙҒА ҚАРАП...
Айға қарап жүремін, Айға қарап,
Өлең ұшса кеудемнен Айға қадап.
Кеңсірігім кебеді ермен аңсап,
Жалқы мұңым барады жар жағалап.
Аппақ қардай түнін-ай, Қараөткелдің,
Өлең сенен бақ емес, әлек көрдім!..
Есіл саған келіп ем, еміреніп,
Мен келгенде сен неге дір етпедің!?..
Толған айда тозады, мүжіледі,
Жаз көкпарын лезде күз іледі.
Бозамық бұлт жел қуып желпілдесе,
Айдың нұры жас болып төгіледі.
Жұлдызы көп аспанда Ай жылайды,
Шындығы жоқ қоғамда ар жылайды.
Қайшылығын тірліктің алмастырып,
Кербестінің жалында таң құлайды.

47
МӘЖНҮНТАЛ
АЛҒАШҚЫ ҚАР
Алғашқы қар, алдамшы қар... Өтірік!
Ұялшақ – күз тастар оны өшіріп...
Ашулы аспан қайта–қайта сұрланып,
Қара жерге сес көрсетер жекіріп...
Алғашқы қар, алдамшы қар... Өтірік!
Алғашқы қар. Үркек қоян. Ақ сезім!
Қарықтырар, қызықтырар жат көзін.
Өмір сені қардай аппақ деп білген,
Қайда менің, сәби шағым, пәк кезім?!
Алғашқы қар, Ұялшақ қыз. Махаббат.
Аппақ қарға өлең жазғам тасалап...
Сосын сені құшатынмын айлы түн,
Аппақ қардан дидарыңды жасап ап.
Алғашқы қар, аппақ–аппақ армандар,
Алғашқы қар – алдайтұғын жалғандар.
Қар жауғанда сағынамын сендерді,
Жүрегімде қардай ақ боп қалғандар!..

Ербол БЕЙІЛХАН
48
СЕН, ЖЫЛАМАШЫ, АСПАНЫМ!..
Ақпаным,
енді қашан атар екен ақ таңым?
Оралмайтын кездерім мен шақтарым.
Ақ боз ат мініп сапарға шыққан сәтімде,
Аңшы - өмір құрмаса екен қақпанын!..
Ақпаным,
сен мезгілсіз жыламашы, Аспаным!
Таулар мүлгіп, сыр бүгіп жатыр тастарым.
Мәңгіліктерге мәнсіз ғұмырды ұқтырып,
Ғапылда-ғапыл, дүние өтер  қас-қағым!
Ақпаным,
Аппақ - сезім, ақ дауылым, Асқағым,-
ерке күндерім, ерте бермеші ақ сағым.
Кейде мені оятады тастағы үн,
Әлемді мына - 
Шексізде, шетсіз деуші едім,
Әлем дегенін: бір нүкте екен шап-шағын.
Сен, жыламашы, Аспаным!..

49
МӘЖНҮНТАЛ
ӘМІРШІ ЖҮРЕК
 КІРЛЕМЕ
Бақыттың кілті – көңілде,
Көңіл бар ма екен қылаусыз,
Пенде бар ма екен жылаусыз, 
Диірмен мына өмірде?
Кеудеміз патша сарайы,
Бұлбұлдар қонып түнеген,
Қырандар ұшып түлеген,
Жәннатқа ұқсас райы.
Әмірші жүрек кірлеме,
Аллаға барар жол ұғып,
Рух көліне шомылып,
Ғайбаттап, жанды күндеме! 
Келемеміз үлкен сапарда,
Қонақ боп, ертең қайтамыз,
Не қалдырдыңыз, байқаңыз,
Қарап қойыңыз, қатарға...
...Әмірші жүрек кірлеме! 

Ербол БЕЙІЛХАН
50
ҚАРА ӨЛЕҢ
Бұл қара өлең – бабалардың мақамы,
Әр сөзінде тарихымыз жатады.
Дұғасы мен дуасы бар аузында, 
Қадірлі еді бұрыңғының сақалы.
Қадірлі еді бұрынғының қарттары,
Төрт тағалы, ерттеулі еді аттары.
Сөзі мен көзін сатып би, ханға,
Атақ үшін бірін-бірі сатпады.
Абыз еді, шежіре еді, көнелі,
Аузында Алла, терең еді өлеңі.
Бір ауылға бір қария ұйытқы боп,
Сүрінген мен жығылғанды демеді.
Табиғаты оқып туған текті еді,
Батыр еді, ақын еді төкпелі.
Уық иіп, арқан тілді, қамшы өріп,
Он саусағы өнер тамған епті еді.
Жорға мінді, мінген емес есекке,
Көзі жетпей сенген емес өсекке.
Қалың беріп, қатын алды қос-қостан,
Көрінгенді шақырмады төсекке.
Белдеуде – ат, қыран қонды тұғырға,
Бие байлап, ноқта салды құлынға.

51
МӘЖНҮНТАЛ
Қазанатты азамат боп өтті олар,
Қызыл-жасыл мынау бес күн ғұмырда.
Бұл қара өлең – бабалардың мирасы,
Туғанда айтқан, өлгенде айтқан қимасы.
Іркес-тіркес керуен көшіп барады,
Бас атанның үзілмесін бұйдасы...

Ербол БЕЙІЛХАН
52
ӘЖЕ
Автобуста келе жатып кеше мен,
Кимешекті әже көрдім көшеден.
Өткен күннің сағынышы кернеді,
Менің әжем құрт беруші ед кесемен.
Ақ шылауыш, ақ әжемнен аумаған,
Немереге әжелерден қайда адам.
Бақилыққа аттанған ақ әжемді,
Сағынышпен осы күнде ойға алам.
Еркелеуші ем, кимешекке кіріп ап,
Жарма құртын бөлісуші ем жұлып ап.
Батырсынып боқтайтынмын барлығын,
Ақ әжемнің қасына кеп тұрып ап.
Қандай еді сен айтатын ертегің,
Бұл өмірге әжем барда ерке едім.
Меніменен жаны бірге әжемді,
Алып кеткен өмір неткен келте едің?!
22.06.2005 жыл

53
МӘЖНҮНТАЛ
ҚҰНАН–ЖЫЛДАРЫМ ҚАЙДА?..
Ай тұяқты, жал-құйрығым тебінде, 
Сүр соқпақта қойторымен бүлк еттім. 
Айға ұмтыла аласұрған көңілге, 
Қарлығаштың қанатымен су септім. 
Тартпа айылым босап қапты, көңілшек, 
Талай асау шап айылға тулаған. 
Шау тартты ма, жабы – көңіл еріншек, 
Құнан – жылдар қайда үйірге сыймаған. 
Құйысқан мен өмілдірік тежеген, 
Арғымақ – жыл, көнбіс бүгін ноқталы?! 
Үркек – уақыт, құрық тимес тебеген, 
Жыға-жыға жасқаншақ қып тастады... 

Ербол БЕЙІЛХАН
54
НҰРАСЫЛҒА
!
Жанымның жарты бөлшегі,
Қылығың балдай сүйкімді.
Сен болсаң маңым ертегі,
Сағынтып бұздың ұйқымды.
Тараған қаннан бөлшегім,
Бәйтерек болсам тамырлы.
Сендерсің күнім ертеңім,
Жалғайтын мына әнімді.
Түсіме кірдің тағы сен,
Әкелеп бойға асылып.
Әкеңнің бары, бағы сен,
Сағынып келем тасынып.
Сағындым, ұлым күлкіңді,
Аймалап қанбай сүйер ем!
Бұзбауын үшін ұйқыңды,
Бейбіт күн қана тілер ем.
Ақ бұлттан кеттім биікке,
Арманға толы құшағым.
Тамыр байлап ем үмітке,
Биіктеп кетті ұшағым.
Жаратқан жаннан тіледім,
Сендерге аппақ, нұрлы жол!

55
МӘЖНҮНТАЛ
Ла әмин, қабыл тілегім,
Бақытты, бақты, сырлы бол!
Сағындым еркем өзіңді,
Аспандап кетті өлеңім.
Сағындым былдыр сөзіңді,
Құс болып ұшып келемін...
Франкфурт-Астана бағыты,
 көк  аспанда жазылды.
                                                                     23-сәуір

Ербол БЕЙІЛХАН
56
КӘРІ ҚЫЗ
Кәрі қыздар, кәрі қыздар… Тағдырлар.
Бәлкім мүмкін, қалап алған пешене!?
Терезеге жылап тиген жаңбырлар,
Нақақ жастар, мөлт-мөлт тамған кесеге.
Кәрі күздер… Кәрі емендер тамырлы,
Кешікпеген уақыттың көшінен.
Жапырағын бүрлендірген сабырлы,
Кәрі әжелер бақытты екен шетінен.
Жалғыз қайың жаһандағы саясыз,
Гүлге оранып көрінгенмен әдемі.
Жалғыздықтан, жалығасыз, тоңасыз,
Құлазытар тіршіліктің әлегі…
Кәрі қыздың, көңілінде күмән бар,
Күн, ай сайын ұрланады жастығы.
Кәрі күздің жанарында тұман бар,
Түн келгенде суланады жастығы.
Көрінеді уақыт салған әжімдер,
Бет, келбетті бүркегенмен опамен.
Арсыз тағдыр, сынға салар әзілдер,
Түлкі тірлік, қашып барад тасамен…
Ұмыт қалып, мұсылманның парызы,
Кәрі-кәрі, дана қыздар көбейді.

57
МӘЖНҮНТАЛ
Алла алдында өтелмеген қарызы,
Кәрі қыздар, не дейді!?..
Ойланыңдар, ерлер және арулар,
Рас болса, Тәтімовтің дерегі.
Үйір қуып, ат біткенді сауырлар,
Еркек емес, айғыр болғың келеді…

Екінші  бөлім
АЙ – ДАРА

59
МӘЖНҮНТАЛ
СӘУІР САЗЫ
Өлең өріп қойыпсың: тоғыз тарау, 
                                                       тоқсан жол,
Саған алып бармайды жыланбауыр 
                                                       қашқан жол.
Кім көрінген нәр алған 
                                       қара жермін мен деген,
Ал сен болсаң, арманым... 
                                       алқаракөк аспан бол! 
Болсаң егер аспан бол, ал болмасаң, 
                                                             болма түк,
Жанарыңды талдырып мен келетін 
                                                             жолға тік.
Қара жерде қайғы көп, сүйем сені биіктік,
Қара түнді перде қып, аспанмен де 
                                                             сүйістік...
Сарыала қаз сазымен, сен келетін 
                                                             сол сәуір, 
Қара тасты тесетін тынымы жоқ 
                                                                    тамшы ауыр.
Сен шын жыла аспаным, ақ жауынды  
                                                             сағындым,
Жаңбыр күткен жермін мен, 
                               қырық жамау, қан сауыр...

Ербол БЕЙІЛХАН
60
***      
Сен сөнбеші, жарық күн, сәулелі Ай,
Бір нүктемен бітетін дәуренім ай?!
Бастан өтіп барады оралымыз,
Майдан көрмей, оқ тимей жаралымыз...
Көк аттыға тоқым боп көңіл деген,
Дүр рухымды талауда өмір деген.
Қасқыр емген, мұқал ма қайран намыс, 
Көздеп жатқан нысанам айдан да алыс.
Алпыс екі тамырда билеген қан,
Биіктерге жетпейді сүймеген жан.
Аспан асты тоғысқан тағдырымыз,
Неге жерде бірге емес, әз күніміз?
Сен сөнбеші, жарық күн, ғашық айым,
Мен баладай мойныңа асылайын!..

61
МӘЖНҮНТАЛ
САҒЫНДЫМ МЕН
Таң сәріде, түсте, іңір, ақшамда,
Өзің жайлы ой бүр ашады бақшамда. 
Мынау жел ме, бізді жіпсіз жалғаған?
Мені кімнен қызғанасың, таң қалам!
Бізді бөлген өтіп жатыр Уақыт,
Сен жыладың, ала алмадым уатып.
Бәрі жақсы, мұңға ерме, шырағым, 
...Мен де сол сәт жүрегіммен жыладым. 
Жүрек қалды - жүрегімді саялай,
Бақыт тілеп, алақанын жаяды Ай.
Күдік, аңсау, сағыныш па шексіздік,
Айлап, жылдап мұңға маңдай өпкіздік.
Күннен іздеп, айдан іздеп көзіңді,
Таппай ақыр болып алдым төзімді.
Сағындым мен. Хат ұшырып қауырсын,
Көріскенше жүрек тағы ауырсын! 
Көзде мұң сол... Ойым - сергек, санам - дүр,
Қайда жүрсең, аяулы жан, аман жүр!

Ербол БЕЙІЛХАН
62
***  
Жапырақта жасыл бояу, жаз шығар,
Бұлақ сылдыр күлген күн.
Көл беті шу...қаңқылдаған қаз шығар,
Қаршыға қу ілген күн.
Жазға ғашық, менің мұңлы - күз көзім,
Сары гүлде сағыныш.
Е, Жаратқан, жолықтырдың бізді өзің,
Сен ғой, адам танығыш! 
Жүрек еріп, көзге тұнып мейірім, 
Есім шығып ерідім.
Тоңнан жібіп, торығулы көңілім,
Зулап жатыр өмірім...

63
МӘЖНҮНТАЛ
*** 
Айдың беті мөп-мөлдір,
Бұлт етегі жібек-ті.
Сәуле күтем көктен бір,
Дір еткізер жүректі.
Жымың көзді жұлдыздар,
Мекені оның қай жақта?
Мен сүйетін бір қыз бар, 
Күн бататын аймақта.
Шыңның басы мәңгі қар,
Күн өтпейді қызарған.
Таң бозында Ай құлар, 
Ұлар шулап құзардан.
Биік-биік тақталар,
Маңыраған құлжалы.
Ашылмайтын шақшалар,
Құпиялар туралы...
Терең-терең сай, жылға, 
Тентек-тентек өзендер.
Арман сынды ай, жылда
Асу бермес кезеңдер.
Күрең-күрең күңгейлер,
Жабағылы теріскей.
Шешілмейтін күрмеулер,
Сөйлемейтін бейіттер...

Ербол БЕЙІЛХАН
64
Шер далам-ай, күй сіңген,
Кісінеген, боздаған.
Кер далам-ай, күрсінген,
Шемен, шерді қозғаған.
Табиғатым - сыңарым,
Махаббатым, сезімсің!
Таусылғанда құмарым,
Әлдилер де, өзіңсің!..

65
МӘЖНҮНТАЛ
САҒЫНЫШЫМ МЕНІҢ...
Сеңгір көктен қарай сал ұшқаныңда,
Биігіңнен құлар ең, құшқанымда?!
Иленеміз тағдырға әлі талай,
Өлең деген – киенің  пұшпағында.
Қыран болсаң, қыранның көркі  Күнде,
Үкі тағып ұшырдым елші күнге...
Қармақ бізбен қастерлі жыр тоқысақ,
Айналмаспыз, қәдірсіз елтіріге...
Ай қонады аспанның жамбасына,
Дегелек құс, қонбайды жар басына.
Қайтқан қаздар үркіткен сағынышым,
Күтті білем, келетін жазды асыға!..
Бұлбұл үнін, сол бақтың жасыл бағы,
Биыл ақпан біздерден жас ұрлады.
Өлеңімді тамырсыз тасқа бастым,
Маза бермей тұратын басымдағы.
Бұлдырық – күн, бозала таңым ұшты,
Көктем келді, қарашы сабылысты!
Өлеңіме қалайша сыйғызамын,
Әлеміме сыймайтын сағынышты!..

Ербол БЕЙІЛХАН
66
 
БАҚЫТТЫҢ ГҮЛІ
Сәукеле – сәуірім! Тобылғы торы 
                                                мұң сыйлаған,
Торғындай сусыған, тоқылдақ – уақыт  
                                                мазасыз.
Сарғалдақ сағыныш... қызғалдақ 
                                                ғұмырым қимаған,
Желбегей шапандай жел қуған 
                                                 күндерім бағасыз.
Өлеңді жағалау, жусаны бүрлеген 
                                                             күнгейім,
Сары сірік теріскей, сағым бел кілкіген 
                                                             жоталар.
Ардағым!.. Өлшеусіз сезімді ақылмен 
                                                             күрмеймін,
Сыртым дүр сыр бермес, ішімде боздайды 
                                                              боталар.
Аршаның түсіндей жап-жасыл – 
                                             Бақыттың  Гүлісін,
Жауқазын сезіммен бәйшешек 
                                             гүлдеді қырдағы...
Ақшулан бұлттар да төгіліліп 
                                             ән салды күміс үн,
Жүректің емі өзің, «Долана», 
                                           қол жетпес шыңдағы.

жүктеу/скачать 7.2 Kb.

Достарыңызбен бөлісу: