Бағдарламасы бойынша жарық көрді бейілхан е. МӘЖНҮнтал. өлеңдер, әңгімелер/ Е. Бейілхан
жүктеу/скачать 7.2 Kb. Pdf көрінісі
|
| Ербол БЕЙІЛХАН МӘЖНҮНТАЛ Өлеңдер Алматы 2014 УДК 821. 512. 122 ББК 84 (5 Қаз)-44 Б-37 Қазақстан Республикасы Мәдениет министрлігі «Әдебиеттің әлеуметтік маңызды түрлерін басып шығару» бағдарламасы бойынша жарық көрді БЕЙІЛХАН Е. МӘЖНҮНТАЛ. өлеңдер, әңгімелер/ Е.Бейілхан. – Алматы, «Хантәңірі», 2014. – 216 бет. ISBN 978-601-03-0279-2 «Өлеңге әркімнің-ақ бар таласы» демекші, қолына қалам ұстаған ақын ақ қағазға әрқалай жыр өрнегін салатыны ақиқат. Алғашқы қадамынан-ақ поэзияға өзіндік ұлттық бояуы қанық, ерекше жырларымен келген талантты ақын Ербол Бейілханның бұл жинағына негізінен кейінгі жылдары жазылған жырларымен қатар «Әке» поэмасы, «Көріпкел», «Олар дос еді...» әңгімелері топтастырылған. Шығарманың оқылуы аса талғампаздықты талап етумен қатар, Ерболдың төл әдебиетімізге қосқан еңбегіне оқырман бей- жай қарай алмайды. Ақынның өлеңдерін оқи отырып, Сіз, тұмса табиғатпен, қазбауыр бұлттармен, асқар шыңдармен, бетегелі бел- дермен, тұма бұлақ сезімді мөлдірлікпен сырласқандай сағынышқа толы күй кешесіз. Абыз дала шерткен күйдей, аңыз дала шерткен сырдай, ойлы жырдан бағзы қобыз сарынын тыңдағандай бола- сыз... Кітап қалың оқырманға арналған. УДК 821. 512. 122 ББК 84(5 Қаз) - 44 ISBN 978-601-03-0279-2 © «Хантәңірі», 2014 Б-37 Бірінші бөлім Қаз қанатында ұшып барады жүрегім!.. Ербол БЕЙІЛХАН 4 Қаз қанатында ұшып барады жүрегiм!.. Көктем де өттi, тынысы тылсым қыз демдi, Жiбек – жаз жылап, көркiнен күдер үзген-дi. Көк теңбiл аспан қабағын түйiп сұрланып, Күрең тай мiнiп, күрең шапанды Күз келдi. Жазира белдер оңып барады тысы көк, Аппақ айдынның сәнi кiрген-дi құсы кеп. Көңiл мен көлдiң көкала үйрегiң үркiттi-ау, Уақыт қуған, күрең тай шауып кiсiнеп... Жапырақ – ғұмыр, жалына күздің жармасып, Емен иiлiп, қалады-ау, өрiм тал жасып. Жайдары жаздың сезiмiн ұрлап Күз жiгiт, Мезгiл жүрегi тұрады солай алмасып. Күрең тай ертең, Ақ боз ат болар бiлерiм, Ақ боз ат мініп, ақ таңды күтiп жүремiн... Сағыныш деген, сары шекпенді жамылып, Қаз қанатында ұшып барады жүрегiм!.. 5 МӘЖНҮНТАЛ Біздің жақта бұлт ауыр... Біздің жақта бұлт ауыр, Өркеш-өркеш шөгеді. Ойлы жанға күлкі ауыр, Шын күледі, себебі?!.. Өркеш-өркеш атан бұлт, Сейілер ме, жел қуса? Құт болар ма, қасаң жұрт, Қайта оралып ел қонса?.. Бура-бура бұлт көшіп, Бұйығады тауларым. Елден-елге жұрт көшіп, Құлазиды бауларым... Ей, қара бұлт жауа кет, Жыла, бұлтты тағдырым! Жүрегімде жара көп, ...Көкіректе жаңбырым... Түбіт – бұлт ой, тұнғиық, Түн баласы – ұйқы ауыр!.. Тау тағдырым тым биік, Біздің жақта бұлт ауыр... Ербол БЕЙІЛХАН 6 ЖИРЕН КҮЗ Жирен Күз. Қобы тартып, жыра салған, Түсіме тау кіреді қына шалған. Жаз – дәптер күнге тиіп сарғайыпты, Бұлт ойнап, қызыл-жасыл сия тамған. Құс қайтты!.. әуен қалды жүрекке еніп, Құлжалар шайқасады күйек келіп. Індерін шолақ саусақ суыр жауып, Жатады ұйқылы-ояу түнекке еніп. Текелі Сүмбіле өтті суық шалған, Шағыл – Ой, сені қайтем тұйықталған? Шыт көйлек бұлт сүйгенде шыңның басын, Орамал сыйлап сені сүйіп қалғам... Күз ару – демін жұпар, құшағың бал! Желменен көшіп жатыр құса құмдар. Қараша. Қайтқан қазды қия алмайсың, Жирен Күз, жер тарпыған тұсауың бар... 7 МӘЖНҮНТАЛ ӘЖІМСІЗ ЖҮРЕК... Құлыпқа салған ескі мұңымды қозғама, Ол қозғалса бозылдайды боз дала... Ақынның тілі кестелей алмас сезімді, Жеткізеді көз ғана. Көнерген жанмын, өтіп бір кеткен шақтардай, Қиялым тауда, арманым зеңгір аспандай. Оқылмайды ойларым ауыр батпандай, Сарғайып тозған хаттардай. Сағыныш меңдеп, күрсінеді айналам, Өлең боп ұшты бұлбұл құсым сайраған. Шуағын төккен күн күлімдеп сырласып, Хат жазады Ай маған. Аспанда емес, жер үсті менің тұрағым, Тот баспас асыл көнеден қалған мұрамын. Сағыныш толған, шерлі кеудеден төгілер, Қобыз сарынды бір әнім! Дариға-ай, қимас, қаларсың бір күн бұла күн, Көкдөнен көңіл несіне төмен құладың. Уақыт салған шимайды беттен көрдің де, Әжімсіз жүрек жыладың... Ербол БЕЙІЛХАН 8 ӨТКЕН ШАҚ ПЕН ОСЫ ШАҚ Бес асқардың басында ойын қалды, Үш Ойғырда кісінеп тайым қалды. Өр Алтайда аңыз боп атам қалған, Ақ Жайықта мөлдіреп Айым қалды... Сағыныш қой, бәрі де: ұйқы ұрлаған, Тағдырымды қайтемін күлкі ұрлаған?! Таң бозында алғанда көз шырымын, Жұлдыз сөніп жатады тың тыңдаған. Түс көресің...қалқа сол күлімдеген, Бабаң демеп, ақ әжем “күнім” деген. Қоңыраудан оянып, ұйқың қанбай, Дүниеге сіңесің дүбірлеген... Өткен шақ пен осы шақ арасында, Бөрі - ғұмыр иттермен таласуда... Арқан түсіп шошынған қашағандай, Ей, өмірім, зымырап барасың ба? 9 МӘЖНҮНТАЛ ЖЕЗКИІК. ЖЫР. Жезкиігім – желді күнді аңсаған, Не айта алам: сөзім көне, ой шабан. Қара түндер мұң жамылып жатамын, Не сыйлайды, толып, тозар Ай саған?.. Көнек басқа – шүмек тілді жау етіп, Кейде маған ой келеді сау етіп... Кейбір бастар Құдайына сыйынбай, Өреліге сыйынады тәу етіп!.. Құлмын рас! Аллам өзің кеше гөр, Жаратқаннан ұлық емес не шебер! Біздікі сол қазақылық баяғы, Ер жігітке аз дейтұғын «жеті өнер». Өлең де өнер, өнерсіз жұрт шатылған, Беу, құрдасым, қара өлең сал қасымнан... Таң бозында бұлбұл сайрап тұрғандай, Тыңдайын бір түсіп жатып атымнан. Қасиетіңнен, айналайын, ескілік, Ескіліктен табам өзім естілік. Елдің көбі жыртың-жыртың еткенде, Бір әдетім қалам ылғи кеш күліп... Қадіріңнен айналайын көнелік, Сенде жатыр биіктік пен өрелік! Ербол БЕЙІЛХАН 10 Абызындай құлақ салып тыңдайын, Өлеңіме айтып жібер төрелік!?. Қайдам, қайдам... еске түсіп қайдағы, Жезкиігім, жетпей қалған айдағы... Шыңыраудан тұма ішкен көңілді, Көлшік суын қызықтырмас сайдағы?! 11 МӘЖНҮНТАЛ ҚОҢЫР ҚОЗЫМ-АУ!.. Қоңыр қозым-ау, маңырамашы, жоғалтып алып енеңді... Қоңыр ойларым жамырамашы, тоналтып алып көнеңді... Қобыз кеудем-ау, аңырамашы, Шерімді қозғап шемен-ді?.. Домбыра – ғұмыр әуенін қайда, Тарихым жатыр пернеңде. Әділ сөйлейтін «мәуелім» қайда, Арғымақ қайда белдеуде? Ұл болып емген мәйегің қайда, Бөрілік қайда кеудеңде? Алмас мінезім, майырылдың ба, Жау орнына – боқ шауып... Кереге қанатым қайырылдың ба, Сеңгіріңнен бақ тайып... Туған тілімнен айырылдым ба, Ауа орнына – от қауіп... Құмға сіңген құмыра – жылдар, Ерте бермеші елеске? Отарлық өткен рухсыз құлдар, Түсе алмайды егеске! Қарнын күйттеген қулар мен сұмдар, Бақытсыздығың емес пе?.. Ербол БЕЙІЛХАН 12 Қоңыр қозым-ау, маңыра тағы, Иесіз менде жетіммін. Оралдым міне, қағыма тағы, Оралдым ерке кекілдім. Қоңыр мұңдарды жүрекке артып, Өтеді-ау, қайран есіл күн!.. ...Қоңыр қозым-ау, маңырашы?.. 13 МӘЖНҮНТАЛ АУЫҚ-АУЫҚ... Ауық-ауық қарап қоям аспанға, Аспан жұмбақ, шешілмейді астарлы ә!? Кеше жауған дақ түседі ақ қарға, Мұң жауады сосын ана бақтарға... Аппақ әлем, аппақ қала атырап, Күміс күннен, күміс – тиын шашырап... Қос ұлыма қанталапай ойнатам, Қар үстінде қойынымнан асық ап. Салып қойып езуіме малтамды, Шақшасы жоқ қағып қоям қалтамды? Жатам бірде сағынышқа шомылып, Мұңмен егіз, маңыратып марқамды. Қырау-қырау көрінбейді қыс көзі, Кейде адамның болады екен үш көзі?! Ауық-ауық әңгіме айтып отырар, Бізден кейін жан бола ма тыста өзі?... Ербол БЕЙІЛХАН 14 ЖОЛАЙЫРЫҚ... Екі тарам, жолда тұрмын! Жолайырық... Екі бөлек, ойда тұрмын! «Ой айырық!..» Жылай-жылай менен қалды ел айырылып, Жырлай-жырлай туған жерден мен айырылып... Шерге толы шекарадан аттадым, Мендік мұңды көтере алмай жер айырылып... Мұңсыз, ойсыз өтті қашан қай тегім, Қоңыр ойда – қоңыр аңдай қайқы едім! Күн қақтаған балбалдарда сөйлейді, Диірмендей дөңгелеңген Ай тегім! Жеті қат жер, Жеті қат көк біледі, Жеті атамнан алшы және тәйкі едім! Тау өзені бұзып аққан арнасын, Жалқы жаным жағалайды жар басын. Ел көшкенде жетім қалған маңырап, Арқар емген қоңыр қозым қайдасың?.. Тәутекелер Тәңірге кеп тәу еткен, Туған өлкем түсімдесің, ойдасың!.. Сенде ағайын ел көшкенде егілген, Қимастықтың ақ жаңбыры төгілген. «Басы қап пе ед», – дейтін қазақ атаңның, Әкем, атам, әжем жатыр көмілген... 15 МӘЖНҮНТАЛ Күлдір-күлдір кісінейтін күн сайын, Мен төбел тай, шекарада бөлінген... Сенде қалды жоғалған бір қазығым, Күз келмей-ақ, сағыныппын қаз үнін!.. Ту ұстаған тұғырымнан шаңқылдап, Туған жерге жетіп жатты әз – үнім! Бес асқардың бесігінде тербелген, Сағынышты сарыала қаз сазымын! Ел бөлінген шекарада бір сызық, Бір сызықтан әрең өттім мұң сызып... Қара кемпір жылап отыр жаулықты, Қара бала ойнап отыр құм сызып... Бала шақтан – болашағым маңызды, Атажұртта өсіп жатыр мың шыбық! Ербол БЕЙІЛХАН 16 БІЗДІҢ АУЫЛ Көне соқпақ. Көне ауыл. Көнегі бар. Қына басқан тау-тастың дерегі бар. Біздің ауыл: әлі сол көшумен жүр – Қоңыр мұңы, қоп-қоңыр өлеңі бар. Мұнарлы тау, бұлт шөккен, түске кірме, Көлеңке түсе берер құс – көңілге. Тоқым жастап, ұл өсер – ішпегінде, Қыз сүйеніп бой түзер – піспегінде. Туған ауыл: қымбат сол ескілігің, Ескілікте жатыр сол – естілі ұғым! Тағдырыңа иленген жоқсың ғой сен, Тезге салмақ болғанмен төс – ғұмырың. Сол ауыл бұл! Мың көшкен сағы сынбай, Иір-иір өмірдің ағысындай. Баба салтын сонда да тастаған жоқ, Ту ғып ұстап жығылмас намысындай. Көне сүрлеу. Қойлы ауыл. Қосақ керген. Киіз үйге сән берер шашақ кермең. Осы ауыл сол – жылаған «Елім-айлап», Осы ауыл сол – тентіреп масақ терген. Көген есіп, бау тоқып, арқан тілген, Сөз кестелеп, ой өрген – дархан тілден. 17 МӘЖНҮНТАЛ Ноқтасына көнген жоқ өзге ұлттың, Үміттерің үзген жоқ, Шалқар Күннен. Тұғырыңда байладың қыраныңды, Асау мін деп өсірдің ұланыңды. Күпі киіп, сырластың жұлдыздармен, Өшірмедің білтелі шырағыңды. Бір ауыл бар: бар дәстүр сонда білем, Ақындары жыр оқыр Айға кілең! Арғымағы кіл жүйрік майда күрең, Күллі әлемді тамсантқан оймағымен, Ескілігін сүйем де сол ауылдың, Сағынышым сар тап боп, ойда жүрем!.. Ербол БЕЙІЛХАН 18 ХАТ Ақберен Елгезекке! Бөртелі теке шыңда тұр, Алмас кездігім қында тұр. Ноқтаға басы сыймаған, Ұлт тағдыры сында тұр. Текті ұлдар терең күрсінді, Кекілін тарап, Күн сүйді. Арулар түйіп бұрымын, Жанарларына мұң сіңді. Тексіздер не деп көкиді, Жантақтар не деп бөсиді. Қыран тағдырым түйіл де, Шақыртпа қораз, қоқиды! Біздікі Жер де, Кеңістік, Қай кезде өлмей берістік? Азамат ерлер, сөйле енді, Кімдердің уын көп іштік? Тау ағыс мінез тасты ұрып, Алты малтаны ас қылып. Жоқ жауға кино түсіріп, Бар жауым кетті асқынып... 19 МӘЖНҮНТАЛ Тілім де бүгін жаралы, Ділім де бүгін жаралы. Даңғаза әуен, жыламшы ән, Жанымды өртеп барады. Ұлым да бүгін жаралы, Қызым да бүгін жаралы. Бабамнан қалған байлықты, Бақайшықтар кеп тонады. Өтіріктер де, өтірік! Сөйлейтін болдық көпіріп. “Бір тұтам болып құйрығы”, Қалмайық ертең өкініп! Қағанағынан жерінген, Ана тілінен безінген, Біздің ұлт осы, қандай ұлт, Жеткізе алмаймын сөзіммен. Ұлт едік! Ойлы, ең ұлы, Парасат, ақыл – серігі. Қашан бітеді шұбырған, Жағымпаздардың шеруі? Бықсымай, лаулап жанбай ма? Ана уызына қанбай ма? Біреуді өтірік мақтамай, Өмір сүруге болмай ма? Көп түйін жатыр шешілмей, Қазақты қойдық көшірмей. Ербол БЕЙІЛХАН 20 “Түймені, түйме десек қой, Түйедей етіп өсірмей”. Түлкі алған қыран қиядан, Кеуілді қайтем құлаған? Айтпай-ақ, бәрін қояр ем, Келешегімнен ұялам. Демеңіз мұны жақсы өлең, Болашағымнан бақ көрем! Ұлтыңа тағы не дейсің, Оқтаулы ақын – Ақберен? 21 МӘЖНҮНТАЛ ҚҰРАЛАЙ –КӨКТЕМ! Тамырдан – тамырға, Ыстық қан өтеді. Тағдырдан – тағдырға, Тіршілік көшеді. Ағаштар иеді, Туады жапырақ. Күн көзін сүйеді – исініп топырақ. Көктегі көңілден, Жылылық тарайды. Көк өскін өмірге, Қилтиып қарайды. Бусанған дала, қыр, Қызғалдақ қаулайды! Босанған ана бір, Мейірім саулайды... ...Өлгенді тірілту, Өшкенді жаңғырту. Сұлуға үңілту, Ғашық қып қайғырту!.. Көк пен жер сүйісті, Жұмбағы шешіле... Ербол БЕЙІЛХАН 22 Ой мен қыр күлісті, Гүл қадап төсіне. Бәйшешек гүл ашқан, Түрленген көк белім! Қош келдің, қуантқан, Құралай – Көктемім!.. 23 МӘЖНҮНТАЛ ҚИМАСЫМДЫ... Қымбатымды бұлдап-бұлдап жұмсаймын, Қара базар, арзан бөз. Көңіл көзі – кірлеп жатыр күн сайын, «Сандық» толы арзан сөз. Қимасымды жылай-жылай қалдырғам, Енді алмаймын есіме... Қарай-қарай жанарымды талдырғам, Хобда сенің төсіне... Асылымды қайта-қайта сүртемін, Қалмасын деп тот басып. Үмітім бар, сәулесіндей білтенің, Жанар бір күн от шашып. «Тәнім – салмақ, жаным – жұмбақ» бір жанмын, Көппен бірге адасқан... Жырын сүйдім мінезі өзге бір жанның, Арманы Аймен таласқан. ...Сенде аяулым, мені алдама өтінем, Жолдап ушбу хатыңды. Жек көре алмай сөзбен ғана өшірем, Жүректегі атыңды... Ербол БЕЙІЛХАН 24 ШИМАЙ-ШИМАЙ... Шимай-шимай ақ қағаз – тарихымның беттері, Жұлым-жұлым қауырсын...көңілімнің кептері… Баба – ғұмыр туралы балбал тастар сөйлейді, Өзім – Қазақ! Түркімін... арғы тегім Көкбөрі. Ұмыттыра жаздапты: дінім, тілім, ділімді, Ұмыт қыла жаздапты – күмбірлеген күйімді. Арғымағын ұлтымның көлеңкеден үркітіп, Таспен жауып қойыпты, ақиқат пен шынымды. Мақтай-мақтай өлтіріп, Ұлтты қырған ұлықты, Жасқай-жасқай өзгелер киіп алдық құрықты... Ердің құны есі ауған бөтелкемен өлшеніп, Қыздарымыз боп кетті, етегімен қылықты... Сол заманға түкірдім! Кешір мені, кешір ме, 25 МӘЖНҮНТАЛ Қайран ұлтым қор болдың, кесапат пен кесірге... Әппақ қағаз арыңды шимайлатып өзгеге, Бәрін көрдің сойқанның туған жердің төсінде. Енді неден жасқандық Күн шыққанда көгіне, Көрген қорлық, босқан жұрт көрінбей ме көзіне? Ұлтарақтай жер үшін: мұз жастанып, қар құшар, Қайсар ұлан өссе екен, тартып туған тегіне. Болашақтан күтеміз! Ұшпас бақыт, баянды із, Оян - Сана, Жайна – Жас! Көгімізде арай жүз! Шыңды аңсаған, бірақ та, шимай-шимай көңілді, Өмір өзі өшірмей, өшіреміз қалай Біз?.. Ербол БЕЙІЛХАН 26 КӨКТЕМ Түсімде ылғи қауышам көшкен жұртпен, Алтай саған жетем бе, көшкен бұлтпен... Шырайындай қалқаның ұят тамып, Сарыарқаға сағынтып көктем жеткен. Күлім көз күн, қарайды кірпік ілмей, Жер исініп, қар жылар күлкі білмей. Бәйшешек - қыз құлпырып бойын түзеп, Көңіл өсер қайынның бүртігіндей! Мейірлі күн, жер сәби құндағындай, Төл дауысы оятқан қырларымды-ай! Шартарапқа шапқылап көңіл дөнен, Шаранама сия алмай тұрғанымды-ай! Жасыл – көйлек, Көктем – қыз, көркем едің, Жаңартатын жандарды ертегі едің! Мейіріміңді сағындым дәл әжемдей, Менің саған келіп тұр еркелегім!.. Ұлысым оң, Наурызда Әз болады, Көкпар тартып, қыз қуып мәз болады. Сары күзде сарғайтып ұшып кеткен, Аққу ұшып, көліме қаз қонады. Бел, бетеге, қырат, қыр бусанулы, Мұрын жарған сағындым жусаныңды. 27 МӘЖНҮНТАЛ Бесті асаудай дес бермес қатал қысың, Шеше салды күрмеулі құрсауыңды. Құстар үні жағып тұр құлағыма, Күміс күлкі жарасар бұлағыма. Көктен жеткен бақыттың нышаны ма, Ұя сапты қарлығаш тымағыма... Көктем келді! Ербол БЕЙІЛХАН 28 КҮЗ – КӨКЕ Жаз сұлу, Күзге ғашық салқын қанды, Құба бел, елің көшті... Нарқын қалды. Жел қуған жетім көңіл жапырақтар, Құлазып, қоңыр қаздан ән тыңдайды. Түндігін жел түреді қоңыр үйдің, Қоңыр үй – қиыңды иіскеп, көңіне идім. Өткенімсіз, өткелден өтпеспін деп – Үйеңкіден шер толы қобыз идім. Келешек, жылар ма екен, сарыныңа, Байланып сенің терең тамырыңа? Жылда кеп егізімдей күй кешесің, Күз – Көке, ризамын сабырына. Байқайсыз, бізді тағы іздестіріп, Бір қызға жібердіңіз, мұң кештіріп... Күз – Көке, сағынышым ауыр менің, Алып кет, күреңіне мінгестіріп… 29 МӘЖНҮНТАЛ СӘУІР Сәуірдің желпіп пердесін, Аққулар келді мамықты. Қызғалдақ көктем келгесін, Гүл басып кетті жазықты. Сәукеле киген гүлдерден, Ұялып қалды бұлт көкте... Күн сұлу көкте күлгеннен, Көк шықты жерге, мырс етпе! Өзеннің басы топ шеңгел, Жел соқса, қобыз боздаған. Астасып жатыр Көк пен Жер, Кірпігін ғана қозғаған. Майсасы шалқып өлеңнің, Бәйшешек - көктем майысты. Жусаны бүрлеп кезеңнің, Дала әтірімен қауышты! Тозығы жеткен дүние, Оранды бүлде... торғынға! Қыз - көктем киіп дүрия Құс қонып жатыр айдынға. Күреңбел жатыр кісінеп, Жел сипап ерке шоқтығын. Ербол БЕЙІЛХАН 30 Жаны бар жанның ісі көп, Жанармай енді жоқ тыным. Отамал шақта өтпелі, Жетімек қозы отығар... Бұлт асып кеткен көктегі, Көңілдің енді хошын ал! Бойжеткен қыздай, дала сән, Жылаған бұлттар бозбала... Көзің тоймайды қарасаң, Әуелеп кетті саз ғана!.. 31 МӘЖНҮНТАЛ *** Жазарымды, бүгін жазам, Кешіргін! Ертеңіме еркелеумен есірдім. Қиял кезген қан талайды Қарашық, Ұлттың мұңын жанарыма көшірдім. Өтірікке көрмесек те құнығып, Жалғандықтың тұрғанын-ай, құбылып. Ұяң қыздай, ұялады ақиқат, Имансыздың кірпігіне ілініп. Көрген, көнген, керіледі Қасын жай! Миғұладай ми шайқайды басын жай. Көнелігім төгіледі-ау, бір күні, Көздің ащы жасындай!.. Ербол БЕЙІЛХАН 32 АҚЫННЫҢ ТІЛІ – ЖҮРЕКТЕ... Керім – түн керегесін жайып, Кербесті көңіл құлазып. Ай туды жанары талып, Бұлт төкті жасын бұла қып. Бұлдырық құстай бұлыңғыр, Күндер-ай, қашқан бұлдырап. Кісінеп қалған құлын жыл, Бел асып қалды құлдырап. Бозамық түнгі боз жусан, Қылаңдап қапты самайым. Уайым. Қарттық. Ой қусаң... Өлеңде – тағдыр талайым. Кереге – көңіл көктеулі, Ой асылы – түнекте! Адамның сөзі шектеулі, Ақынның тілі – жүректе! Жүрегім, саған не дейін, Өртендің, күйдің айыптан. Бағындым, тағы көнейін, Өлең түседі ғайыптан. Каталог: books books -> Аденома и рак предстательной железы. Клиника, диагностика, лечение Анатомия предстательной железы books -> Латинско – русский словарь клинической терминологии а abscessus, us m жүктеу/скачать 7.2 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|